GEDICHTEN & TEKSTEN Mindfulness
Zero Circle
Be helpless, dumbfounded, Unable to say yes or no. Then a stretcher will come from grace to gather us up. We are too dull-eyed to see that beauty. If we say we can, we're lying. If we say No, we don't see it, That No will behead us And shut tight our window onto spirit. So let us rather not be sure of anything, Beside ourselves, and only that, so Miraculous beings come running to help. Crazed, lying in a zero circle, mute, We shall be saying finally, With tremendous eloquence, Lead us. When we have totally surrendered to that beauty, We shall be a mighty kindness.
-- Rumi
=====
De Herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid, een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied. Misschien komt hij de boel ontruimen om plaats te maken voor extase…….
De donkere gedachte, schaamte, het venijn, ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd om jou als raadgever te dienen.
-- Rumi
=====
Sweet Darkness
When your eyes are tired the world is tired also.
When your vision has gone no part of the world can find you.
Time to go into the dark where the night has eyes to recognize its own.
There you can be sure you are not beyond love.
The dark will be your womb tonight.
The night will give you a horizon further than you can see.
You must learn one thing. The world was made to be free in.
Give up all the other worlds except the one to which you belong.
Sometimes it takes darkness and the sweet confinement of your aloneness to learn
anything or anyone that does not bring you alive
is too small for you.
-- David Whyte©
from The House of Belonging, 1996 Many Rivers Press
=====
Mirrored Presence
Sitting face-to-face in the stillness of mirrored presence,
we receive the soft tides of breathing like distant ocean waves ebbing and flowing within, the gravitational pull of moon and stars washing through the body’s interior landscapes, bathing us in the rhythm
of sky and rivers and mountains and forests, opening us to the seasons and weather patterns arising and vanishing in our hearts.
As we gaze into another’s face, captivated by the mysterious depth of eyes and the ever-changing play of experience arising inside and outside this body, our frames of reference tremor and quake, and our constructions of difference begin to melt like candle-wax in the flame of awareness.
Our listening and speaking arrive now, unbidden, dancing on the crest of an emerging wave. The bubbling forth of gestures and words enter
the echo-chamber of our hearts, and resonate like two great bells resounding in one voice to the vitality of this moment.
Like the face and words of a dialogue partner, may this poem also be a mirrored presence, seeking to point beyond the form of words and images –
to offer itself as a seed of invitation to your heart, beckoning you to unfurl your wings, to lift off into the formless expanse, and, like the fleeting image of a great bird’s soaring flight, become a hieroglyph of freedom painting itself across the sky.
© Graham Lee (2014)
=====
Laat
Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.
Stap trager dan je hartslag vraagt.
Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.
En verdwijn met mate.
Neem niet de tijd
En laat de tijd je nemen-
Laat.
©Leonard Nolens
=====
Vriendelijkheid
Voordat je weet wat vriendelijkheid werkelijk is,
Zul je dingen moeten verliezen,
De toekomst voelen oplossen in een moment,
Zoals zout in flauwe soep.
Dat wat je in je hand hield,
Geteld hebt en zorgvuldig bewaard,
Dat alles moet gaan, zodat je weet
Hoe verlaten het landschap kan zijn
tussen de gebieden van vriendelijkheid
Hoe je maar doorgaat,
Denkend dat de bus nooit zal stoppen,
Met passagiers die eindeloos uit het raam staren
Voordat je de gevoelige zwaartekracht van vriendelijkheid leert,
Moet je reizen naar daar waar de Indiaan in een witte poncho
Dood langs de kant van de weg ligt.
Je moet zien hoe jij dit ook zou kunnen zijn,
Zoals hij ook iemand was,
Die met plannen reisde door de nacht
En een eenvoudige adem die hem levend hield.
Voordat je weet dat vriendelijkheid het diepste in je is,
Moet je verdriet kennen als de andere diepte.
Moet je wakker worden met verdriet,
Moet je ermee praten totdat je stem
alle draden van al je verdriet heeft opgevangen
en je de grootte van het kleed kunt ziet.
Dan is het alleen vriendelijkheid dat nog zin heeft,
Alleen nog vriendelijkheid die je je schoenen doet aantrekken,
om naar buiten te gaan en brood te kopen,
alleen nog vriendelijkheid dat het hoofd opricht
uit de menigte om je te zeggen
Ik ben wat je hebt gezocht,
En overal met je meegaat
Als een schaduw of een vriend
©Naomi Shihab Nye
vertaling Rene Slikker
=====
