IMPRESSIE van Shinrin-Yoku Workshop voor leden vzw MOMENT (volgende kans: 07 maart 2020)

Onder een pril lentezonnetje dompelde ik mij op zaterdag 15 februari 2020 om 10 uur onder in de Gerheserbossen te Leopoldsburg voor de tweede workshop Shinrin-yoku (bosbaden) ten voordele van de leden van vzw MOMENT.

Ook de wind was van de partij niet in alle hevigheid zoals bij Ciara echter kon ik merken dat Denis al stilletjes aan zijn opwachting maakte.

Ook al die leden die niet aanwezig konden zijn, nam ik graag in gedachten mee het bos in. De GSM werd achtergelaten of op stil gezet.

De nadruk bij een bosbad ligt op vertraging en verstilling. Je intuïtie stimuleren. Je bewust zijn en voelen van wat er om je heen gebeurt in de natuur. Het bos en al zijn levende organismen als volwaardig levende en bezielde wezens erkennen. Zo vragen we bij het betreden van het bos toestemming aan het bos of we welkom zijn en of het bos ons kan beschermen tijdens ons verblijf in het bos. Van zodra dit gebeurd is, vatten we onze weg aan in een vertraagde pas.

We nemen de tijd om de drukte van de dag achter te laten en uit ons hoofd te komen. De volgweg van een workshop heb ik meestal al op voorhand uitgestippeld. Echter dit keer word ik aangetrokken door een klein weggetje dat de geplande volgweg kruist. Zonder erover na te denken sla ik het weggetje in en stel me open voor wat er komen zal, vanuit een houding van niet-weten.

Na een paar honderd meter houd ik halt en volgen de twee resterende uitnodigingen van ‘Het Begin’. Deze uitnodigingen brengen ons nog dichter bij ons zelf, de aarding en het openen van onze zintuigen. Nu zijn we in de status om ‘Het magische midden’ te betreden.

In ‘Het magische midden’ staan een drietal uitnodigingen op het programma. Ik vervolg de weg en zet al mijn zintuigen in om de natuur in mij op te nemen.

Het tempo zakt opmerkelijk. Ik word aangetrokken door een boom, een naaldboom, met een stevige rechte stam die aan de rand van een open plek baadt in het twijfelend lentezonnetje. Nadat ik even contact maak met de boom vlei ik me neer aan de voet van de stam op een zacht stukje mos. Zonder echt doel kijk ik in kleermakerszit naar het stukje bos voor me.

De wind komt op en gaat dan weer liggen. Niet voor lang, altijd maar voor even. Hij streelt speels mijn gelaat. De boomtoppen wiegen dan weer wild dan weer zacht heen en weer. Het geknars en gepiep van botsende boomkruinen schrikken me soms op. In de verte hoor ik krijsende vogels, ik denk een buizerd of andere roofvogel. Dichterbij hoor ik ander vogelgezang. Ik kan er echter geen spotten. Na een twintigtal minuten zet ik mijn volgweg terug verder.

Als ik in een hoek aan de rand van een weide kom, hoor ik plots de krijsende roofvogels. Ik kijk omhoog en aan de andere kant van de open vlakte zie ik er twee rondjes draaien net boven de bomentoppen. Ze blijven draaien alsof ze willen dat ik ze zie. En dan verdwijnen ze achter de bomen. Ik blijf nog wat nastaren en zie dan plots heel veel beweging van vogels in het bos onder de plek waar ik de roofvogels spotte. Ik zie gaaien en merels laag over en weer vliegen. Ook hoor ik kleinere zangvogels sjirpen. Ik besluit om de rand van de open plek te volgen tot bij de vogels.

Heel langzaam omdat ik hen niet wil opschrikken. Hoe dichter ik kom hoe harder ik het gezang hoor. Ik word zelf opgeschrikt door een vogel die uit de struiken opvliegt doordat ik hem heb opgeschrikt. Ik zoek een plaatsje aan de rand in de hoop dat de vogels terug komen.

Een hazelaar trekt mijn aandacht met zijn zaden die als gouden sliertjes naar beneden hangen. Ik zet me onder de hazelaar en besluit om in contact te treden met hem. Ik open me heel respectvol voor de boom als compleet wezen vanuit mijn hart en wacht geduldig af of er iets komt. Na een tijdje vang ik wel een signaal op waar ik mee verder kan. Ik bedank de boom en vervolg mijn weg. Ik blijf wonderwel in de omgeving van de open plek hangen.

Ondertussen zijn we al twee uur in het bos. Het lentezonnetje is nog niet opgewassen tegen de wind die het toch doet afkoelen. Ik besluit om het bosbad af te ronden. ‘De afronding’ is het moment dat we het bos bedanken en de natuur letterlijk in ons opnemen Hiervoor heb ik Shinrin-yoku thee en zelfgemaakte banaan-kokos-havermout koekjes meegebracht. De warmte van de thee doet deugd en de zoete koekjes gaan vlotjes naar binnen. Ik maak me klaar om terug naar het startpunt te keren en stel vast dat mijn bosbad anders verlopen is dan ik in gedachten had maar dat ik IMBOLC wel intens heb mogen ervaren.

Dankbaar voor wat ik mocht ontvangen verlaat ik het bos en keer ik terug huiswaarts met deze haiku in gedachten;

Wind streelt mijn wangen, vogelgezang klinkt alom, imbolc laat zich zien

Graag ben ik jouw gids tijdens de volgende workshop Shinrin-yoku op zaterdag 07 maart 2020

Didier Anthonis Voorzitter a.i.